In Griekenland

Maandag 28 augustus 2017
Vanmorgen op pad in het gezellige Ferlach op zoek naar een eettentje voor vanavond. Die hadden we al snel gevonden, een Gasthof met allerlei Schnitzels op het menu, echt iets voor Appie volgens ons. Na nog even het nodige ingeslagen te hebben bij de supermarkt, terug naar de camper om nog ff een wasje te draaien. Wat zou dat toch zijn met die fam. van Zeijst; toen we elkaar in het voorjaar voor de eerste keer tegenkwamen in Portugal, was dat tijdens een geweldig hoosbui en ook nu, rond de tijd dat ze aan zouden komen, barstte er een gigantisch noodweer los, gelukkig was het snel droog toen ze er waren. We hadden ze gisteren geappt dat we een probleem hadden met onze stroomvoorziening en daarom op deze plek stonden, dus we hadden de koffie nog niet op of Appie zit alweer in de camper en zegt tegen Jan “kom op ie mot een nieuwe accu hebben, wie goan ff op zoek naar een garage”. Binnen een kwartier waren ze terug en waren wij een nieuwe accu rijker, die we morgenvroeg om 08.00 uur op kunnen halen, whaha, maar ja, om met Appie te spreken: “ie mot de pruttel goed veur mekaar hebben”. Vervolgens met ons glaasje fris maar naar binnen verhuisd omdat het opnieuw begon te regenen. Om 18.00 uur was het droog, dus op naar het Schnitzelparadijs, waar we heerlijk hebben gegeten. Om 21.00 uur weer terug in de camper en klaar voor de volgende aflevering van “we zijn er bijna”. Ierland stond nog wel op onze bucket-list, maar we zien die gasten alleen maar in regenkleding en dikke kleren, dus daar moeten we nog maar eens even over nadenken.

Dinsdag zijn we om 09.00 uur vertrokken om eerst de accu op te halen. We konden daar ook een vignet kopen voor Slovenië. Normaal gesproken hadden we in Villach de snelweg naar beneden genomen en via de Karawanka-tunnel zo de snelweg in Slovenië opgereden. Omdat we echter onder Klagenfurt stonden hebben we deze weg vervolgd en zijn we via de Kleiner Loiblpass gereden. Zo, dat was ff een bultje!! Een stuk van zo’n 40 km voordat we op de snelweg waren, maar daar hebben we wel 5 kwartier over gedaan. Oostenrijk hebben we gelukkig achter ons gelaten. Moet eerlijk bekennen dat ik soms met klotsende oksels in die wagen zat. We zijn toch zo’n 500 kilo te zwaar en Oostenrijk en Zwitserland staan bekend om hun strenge beleid v.w.b. overbelading. In één van mn nachtmerries zag ik ons al op een sleepwagen afgevoerd worden; ik heb toen de volgende morgen voorgesteld om over Praag te rijden, maar dat werd Jan toch een beetje te gortig. Bij de grensovergang naar Kroatië eerst paspoortcontrole door de Slovenen en een paar honderd meter verder door de Kroaten, dat was lang geleden dat we dat mee hebben gemaakt. We staan inmiddels op een cp aan zee in Senj en het is hier behoorlijk warm. Toen we de t.v. aan wilden zetten bleek er een gebouw in de weg te staan, nou dat weer. Kunnen we de nieuwe accu nog niet goed testen, want ik heb zo mn twijfels dat ons probleem opgelost is.

Toen we hier gisteren aankwamen waren er nog 2 plekken aan zee en daar zijn we gaan staan. Tussen ons in staat een Duitser; iedereen staat met zn neus naar de zee, maar de Duitser met zn kont, wat te maken heeft met de indeling van zijn camper. Het betekent echter wel dat wij en de Duitser de deuren recht tegenover elkaar hebben en we samen zo ongeveer op hetzelfde terras zitten. Net als met de grenscontrole is het ook lang geleden dat we andere valuta nodig hadden. Ze betalen hier in Kroatië nog niet met de Euro, maar met de Kuna. We hadden eigenlijk gehoopt overal wel te kunnen pinnen, maar hier op de cp is het in ieder geval alleen cash, dus vanmorgen eerst maar eens op zoek naar een geldautomaat. Langs het strand naar de weg gelopen en toen waren we al gelijk in het haventje en vandaar zo in het centrum. Leuk stadje, met nauwe straatjes en veel restaurantjes, barretjes en gezellige terrassen. Geld gepind en nog ff naar de bakker en toen terug naar de cp, want het was al weer behoorlijk warm, dus gauw een duik in de zee voor wat afkoeling. Aan het eind van de middag met Appie en Ria een terrasje gepakt en de dag van morgen doorgenomen. We vertrekken morgenvroeg om 08.00 uur en willen zo’n 475 km. rijden tot Dubrovnik. Terug bij de camper de saté op de barbecue gegooid en we waren net aan de koffie toen onze buren terugkwamen uit de stad. Omdat het nog steeds warm is gingen die natuurlijk ook buiten zitten en het duurde dan ook niet lang of de fles kwam weer op tafel. Vanmorgen hadden we ook al samen geproost met een drankje dat een soort mix is tussen slivovitsch en kruskovac, maar toen kwam ie met 4 kleine borrelglaasjes aanzetten. Nu gooide hij dat drankje in onze wijnglazen die nog op tafel stonden. Afijn, het werd nog wel even gezellig met Renate en Rolf. Gevolg was wel dat Jan om 01.00 uur de garage nog in stond te pakken en ik de afwas nog moest doen.

Na een korte nacht zijn we donderdagmorgen om 08.00 uur vertrokken. We hadden afgesproken om via de tolweg te rijden, omdat dit toch zo’n 2 uur reistijd scheelde, en dat we niet achter elkaar aan zouden rijden. Wij moesten eerst nog tanken, dus Appie en Ria waren we ook meteen kwijt. Via een kronkelige bergweg van zo’n 23 km. kwamen we op de tolweg. De mevrouw van de navi zei “volg deze weg nog 368 km” en vervolgens hebben we haar urenlang niet meer gehoord. Prima weg, weinig verkeer, dus we konden lekker opschieten. Met nog 100 km te gaan moesten we verder over een goede tweebaansweg, die grotendeels langs de kust loopt. Na zo’n 50 km kwamen we bij een paspoortcontrole omdat we de grens overstaken met Bosnië-Herzegovina, na een kwartier opnieuw grenscontrole, omdat we nu opnieuw in Kroatië kwamen. Vreemde verdeling hebben ze daarvan gemaakt. Tegen 14.30 waren we in Orasac op de camping die we hadden uitgezocht. Een prima plek voor één nacht, we staan tussen de olijfbomen en we hebben t.v.; belangrijk, want vanavond speelt het Nederlands elftal tegen Frankrijk.

Na een slapeloze nacht, dankzij het Nederlands elftal, vrijdagmorgen om 09.00 uur weer op pad, richting camping Albania in Barbullush. We vervolgen de weg langs de kust, prima 2-baansweg. Zo’n 35 km na Dubrovnik dubbele grenscontrole, want we rijden nu Montenegro binnen. Dit leverde wel enige vertraging op, want in tegenstelling tot de vorige grenscontroles, werden onze paspoorten hier echt van alle kanten bekeken, ze werden zelfs uit de hoesjes gehaald. Ook de groene kaart moesten we tevoorschijn halen. We blijven de kustweg vervolgen, maar deze is hier een stuk slechter, bovendien rijden we het ene dorp in en het andere uit. Op en langs die weg gebeurt van alles; voetgangers die oversteken, fietsers op de weg, auto’s die plotseling voor je de weg opschieten of op de meest vreemde plekken afslaan en geparkeerde auto’s, die gedeeltelijk op de rijbaan staan, dus konstant op blijven letten. Na zo’n 50 km, verrassing!!!!! De navi zegt: “sla de eerste weg rechtsaf en neem de veerpont”. Een veerpont? die hadden we niet aan zien komen. Onze kaarten zijn niet zo gedetailleerd, we zagen wel dat we het water over moesten, maar dachten meer aan een brug. Voordat we de veerpont opgingen konden we een kaartje kopen bij een kiosk, 10 meter verder moesten we dit kaartje laten zien toen we de pont opreden en toen we de pont weer afreden opnieuw, humor!!!

Toen we vanmorgen de navi instelden, moesten we 212 km rijden en was de verwachte aankomsttijd 12.45 uur, dus 3 uur en 3 kwartier rijden. Uiteindelijk na alle vertragingen en 2 korte stops zei de navi om 15.30 uur: “u heeft uw bestemming bereikt” en stonden we in the middle of nowhere. Opnieuw de coördinaten ingegeven en nu kregen we een nieuwe eindbestemming, die ons uiteindelijk nog eens zo’n 3 kwartier kostte. We hebben van de week onderweg verschillende bosbranden gezien. In Kroatië werden we op de snelweg zelfs ingehaald door een watervliegtuig, dat maak je ook niet vaak mee. Ook hier, vlakbij het dorp, brandt het behoorlijk. Ik was nog even bang dat we op de camping in de rook zouden zitten, maar dat viel gelukkig mee. We zitten nu op camping Albania, gerund door een nederlandse familie, waar we vanavond ook nog eens lekker gegeten hebben.

Toen we zaterdagmorgen vertrokken, moesten we zo’n 14 km terug naar de doorgaande weg. We moeten hier eigenlijk volledig op onze navigatie vertrouwen, omdat we de route nauwelijks kunnen volgen op de kaart. Er staan maar heel weinig aanwijzingen en b.v. zo’n dorp als Barbullush, waar we afgelopen nacht stonden, zagen we voor het eerst op een bord staan toen we het dorp binnenreden. Het probleem is dat er volgens mij nog wel eens iets veranderd aan de wegen hier en dat de navi dat niet altijd weet. We waren goed en wel onderweg of we werden linksaf gestuurd, een vrij smalle weg in met aan beide zijden bomen. Out of the blue reden we een brugje op waar we maar net oppasten. Appie reed achter ons en Ria zei later dat we aan beide kanten slechts zo’n 15 cm. ruimte hadden, ze had zelfs een gilletje gegeven toen we na de brug, een scherpe bocht naar rechts kregen, en onze achterwielen maar net het eind van de brug haalden.
Ik schreef al wat er allemaal gebruik maakt van de weg in Montenegro, maar hier komen daar nog eens schapenherders, koeienhoeders en ezelkarren bij. Terug op de doorgaande weg was deze afwisselend goed, slecht en heel slecht. Stukken 2-baans-, 4-baans- en zelfs een stukje snelweg. We moesten een brug over die in Nederland gegarandeerd afgesloten zou worden voor alle verkeer, maar hier kreeg dat ding een auto’s te verwerken, niet normaal. Brommers kwamen ons tegemoet rijden in de berm op een vierbaansweg; langs de snelweg stonden fruitkraampjes, je kon daar wel de berm inrijden, maar een auto stopte gewoon voor ons op de rijbaan om ff een meloentje te kopen. We moesten dwars door 3 vrij grote steden. Door de laatste stad, Vlorë, liep een vierbaansweg, maar de rechterbaan werd gebruikt als extra parkeerplaats, auto neerzetten, knipperlichten aan en maar hopen dat ze je zien staan. Ik was blij dat we Montenegro zonder kleerscheuren doorgekomen waren, maar datzelfde gaat zeker ook gelden voor Albanië. Het viel ons gisteren al op dat er zoveel monumentjes voor verkeersslachtoffers langs de wegen staan, maar dat vinden we inmiddels niet meer vreemd met die rijstijl hier. De campings en camperplekken zijn hier dun gezaaid, maar we hadden 2 plaatsjes aan de kust gevonden waar er twee waren. De navi ingesteld op een cp in Orikum. Toen we daar aankwamen bleek deze cp niet meer te bestaan, dus een eindje terug naar Radhimë. Daar staan we nu aan zee, prima plek waar we morgen ook nog blijven. Even een dagje rust om alles te laten bezinken en even een paar wasjes te draaien.
Vannacht hebben we een behoorlijk onweer gehad; stond het luikje in de w.c. weer open. Jan is vannacht noch aan het dweilen geweest, maar daar heb ik niets van meegekregen. Heb het in mn onderbewustzijn wel zien flitsen en horen donderen, maar ben er niet echt wakker van geworden, top!! Verder lekker rustig dagje, beetje wassen, de hut schoon gemaakt (hebben we mooi de tijd voor op zondag), en een paar boodschappen gedaan. We hebben onderweg hier in Albanië weinig campers gezien, maar we spraken vanmorgen een Nederlander die hier al vaker was geweest. We waren er niet helemaal zeker van of we de kustweg verder konden volgen, want op onze kaart is ie wit. Volgens die Nederlander is dit de beste weg van Albanië, dus gaan we die lekker rijden. Eind van de middag ff wat gedronken en gegeten op het gezellige terras hier, want om 18.00 uur moesten we weer klaar zitten voor het Nederlands elftal tegen Bulgarije. We hebben gewonnen, maar zijn we nu echt blij……..

Nou, om dit nu de beste weg van Albanië te noemen!!!! En dat ie zóóó steil was, daar heeft die Nederlander het niet over gehad. Op de Loiblpas konden we de steile stukken nog wel redden in zn twee, maar hier moesten we toch echt af en toe terugschakelen naar de 1ste versnelling. Het was 100 km klimmen, dalen en slingeren. Ons idee was om na 100 km een stop in te lassen en dan de navigatie opnieuw in te stellen, maar na 50 km maar even een extra koffiestop; kon ik meteen even met de deodorant spuiten. Jeetje, heb nu al spierpijn van het meerijden en in evenwicht blijven. Na die 100 km, waar we zo’n 3 uur over hebben gedaan, werd de weg breder en waren we al snel bij de grens. Bij de grensovergang even wat gegeten en vervolgens nog een paar km naar de Lidl in Igoumenitsa (Appie kan zo de Lidl ingeven in zijn navi, mooi makkelijk). Hierna een mooi plekje gezocht aan het strand, waar we de campers hebben neergezet. Appie had er niet zo veel vertrouwen in (er stonden ook wel bordjes “no camping”), ging een beetje rondvragen en kwam terug met het verhaal dat je hier overdag mocht staan, maar dat je niet mocht overnachten. Wij een beetje tegen hem inpraten, zo van ach, ze hebben hier helemaal geen geld om te handhaven. Wat denk je…….hebben we net het eten op, het is al donker, komt de politie vertellen dat we daar niet mochten overnachten. Dus inpakken, afwassen en wegwezen. Appie was er klaar mee en zei “ik ga naar de camping”, maar dat was onze eer te na, wij zeiden, we zoeken wel een plekje. Dus een paar kilometer terug zagen we een parkeerplaats bij een restaurantje en daar hebben we de nacht doorgebracht. Prima toch, wilden alleen ff t.v. kijken (we zijn er bijna) en slapen.