Verder richting Spanje

Ten eerste bedankt voor jullie leuke reakties. @Berry&Angelique, Lissabon ligt niet op onze route en we doen iedere dag een schietgebedje dat de camper heel blijft. Levert misschien leuke verhalen op, maar kost veel geld. Dat ie tot nu toe heel blijft mag trouwens een klein wondertje heten met de wegen hier in Portugal.

Zondag verhuisdag. Ap en Ria hadden van de week een mooie camperplek ontdekt ten westen van Albufeira. Wij dachten dat dat in de buurt was van Olhos de Aqua en omdat wij “die ogen van water” nog steeds niet gezien hadden, besloten we om ook daarheen te verhuizen. ’s Morgens, toen wij nog op één oor lagen, meende ik een bescheiden toetertje te horen en ik vermoede dat dat die vroege vogels wel zouden zijn. Tijdens het opruimen en inpakken kregen we een sms-je dat de camperplek vol was en dat ze door zouden rijden naar Faro. Toen wij van de week aan het fietsen waren bij de golfbaan zagen we daar een paar mooie camperplekken en Jan had al aangegeven dat hij daar wel één of twee nachten wilde staan, dus besloten daar heen te rijden. We hadden daar 2 camperplekken gezien, de eerste waar we de fiets neer hadden gezet en de tweede toen we daar aan het wandelen waren. Jan wilde liever naar de tweede, maar dat moest dus een beetje op gevoel, want we wisten niet precies hoe we daar moesten komen met de camper. Op een gegeven moment kwamen we op een rotonde, ik ging voor de 3de afslag, Jan nam de 4de. De 4de afslag bleek een zandpad, maar volgens Jan kon je maar nooit weten!! Het pad werd steeds smaller en ik zei dat het me geen goed idee leek, maar draaien konden we nergens en inmiddels was achteruit ook al geen optie meer. Stenen, kuilen, dichte begroeiing, muurtjes en rotsblokken. Ik sch… 7 kleuren en zag ons al helemaal vastrijden tussen een rotsblok en een muurtje, maar Jan tufte onverstoorbaar door. Gelukkig werd het na een poosje iets ruimer en waren de muurtjes en rotsblokken verdwenen. Een herder die daar met zn kudde schapen liep keek ons verwonderd na, logisch, want een normaal denkend mens rijdt daar nog niet met zn gewone auto door en die domme Hollanders crossen met een camper van 8 meter over dat zandpad. Uiteindelijk zagen we de verharde weg weer voor ons opdoemen en kwamen we gewoon uit op de 3de afslag van de rotonde, die rechtstreeks naar de camperplek bleek te gaan. Ik snap wel dat Jan geen vertrouwen in mij had, want ik sta nu niet direkt bekend om mijn goede richtingsgevoel, maar de volgende keer dat ie weer zo’n weg in wil slaan, stap ik uit en ga eerst de boel te voet verkennen, haha. De cp is een mooi plekje in de duinen van Salgados, iets oostelijk van Albufeira.

Behalve een camperplek is er hier ook een grote parkeerplaats, waar gisteren de auto’s af- en aanreden; wandelen, fietsen, de hond uitlaten en naar het strand. Maar gisteravond, ook toen het al lang donker was, kwamen er nog auto’s, die dan langzaam een rondje over de parkeerplaats maakten en weer wegreden. Toen er 2 auto’s ongeveer gelijktijdig kwamen, duurde het even voor ze weer wegreden, hmmm…. Het had de hele dag al behoorlijk gewaaid, maar vannacht trok er een stormpje over. Gelukkig had Jan de pootjes uitgedraaid en lagen we niet zo te schudden als in Sagres. Ook vanmorgen waaide het nog behoorlijk en konden we niet buiten ontbijten zoals we dat de laatste week gewend waren. Na het ontbijt en de koffie een paar km langs het strand gewandeld tot we bij het dorp Armacão de Pera kwamen. Even koffie en een wijntje gedronken in het zonnetje en uit de wind. Een wijntje voor € 1,85 heerlijk, wat een land!! Op de heenweg kwamen we door een geul, waar een laagje water in stond, maar op de terugweg was dit veranderd in een klein riviertje. Dat was ff zoeken waar we er nog doorheen konden, want anders was het een eind omlopen. Op weg terug naar de camper zeg ik tegen Jan, ik weet niet wat dat is daar op die parkeerplaats, wordt daar nu gedeald of is het een afwerkplek? Tsja, zegt die positieveling van mij, of ze spelen gewoon Pokémon Go. Die man ziet geen beren op de weg. Ik was vannacht wel blij met die mislukte kerstboom, die inmiddels naast mn bed ligt.

Omdat het weer de komende dagen minder zou worden hadden we besloten te verkassen naar Quarteira, waar we stroom zouden hebben. ’s Morgens bijtijds op pad en tegen 10.30 uur waren we bij de cp. Maar binnenlandse zaken had weer niet goed opgelet, op deze cp is op woensdag markt, dus de cp is gesloten van dinsdagmiddag tot woensdagmiddag 17.00 uur. We konden wel op een parkeerplaats naast de cp staan, maar dat leek ons niet. In ons spionnenboek een andere plek gezocht aan het strand. Hier naar toe gereden, maar die plek was niet echt leuk en inmiddels was het weer ook minder leuk. Opnieuw gezocht en besloten 17 km terug te rijden richting Albufeira om naar een cp bij een golfbaan te gaan, in de buurt van Olhos de Aqua. Hier aangekomen bleek de cp vol; er zijn gewoon teveel gepensioneerden met een camper, shit!! Na enig overleg gesms’t met Ria of er bij hun nog plaats was, en dat was er. De navi gaf voor die 60 km 1,5 uur reistijd aan, dit natuurlijk ook omdat wij de tolwegen uitgeschakeld hebben. Nou…….., Jan zn rijvaardigheid werd vervolgens behoorlijk op de proef gesteld. De rode wegen op de kaart zijn een redelijk alternatief voor de snelweg. Daarnaast zijn er gele wegen die redelijk zijn, met af en toe slechte stukken. Wij werden echter over witte weggetjes geloodst, dwars door kleine dorpjes en over weggetjes die de naam “weg” niet waardig zijn. Volgens mij waren dat zandweggetjes die ze ooit geasfalteerd hebben en vervolgens aan hun lot hebben overgelaten. Toen we tegen 14.00 uur op de camping aankwamen bleken we op de verkeerde plek, Ap en Ria zaten 14 km terug. De juiste coördinaten ingegeven en weer terug. Vlak voor de camping kwamen we bij een viaduct die een halve meter te smal en een meter te laag was voor onze camper. We konden er niet keren, dus een heel eind achteruit gereden. Uiteindelijk op de juiste plek uitgekomen en natuurlijk weer meteen aan de drank bij de fam. van Zeijst. ’s Avonds gezellig met z’n vieren wezen eten en vervolgens de laatste debatten gevolgd op tv.

De camping waar we staan in Fuseta is niet echt ons ding. Mensen die hier maanden staan met hun camper en de hele plek hebben afgezet met luifels, tentjes, windschermen enz, waardoor het er allemaal nogal rommelig uitziet. De plek ligt aan zee, maar om die te zien moet je wel de poort uit. Wel een leuke, bedrijvige haven en ook het stadje heeft wel een gezellig centrum. We wilden hier eigenlijk gaan fietsen, maar het weer is de laatste 2 dagen toch minder, kouder en weinig zon. We zijn nog op zoek geweest naar een goede fietskaart, maar er is hier geen VVV. Eigenlijk hebben we al besloten om morgen een eindje terug te rijden naar Olhao, waar ze wel een VVV hebben en van waaruit je door Ria Formosa, een natuurgebied, kunt fietsen. Tegen 16.00 uur nog even geborreld aan zee met de van Zeijstjes en toen hoorden we van de ober dat hier 2 fietspaden lopen, één naar Olhao en één naar Tavira en dat ze bij de krantenkiosk in het dorp waarschijnlijk fietskaarten hebben. Dat brengt ons weer aan het twijfelen. ’s Avonds zagen we de weersverwachting en die gaf voor heel Europa mooi weer, behalve aan de Algarve, daar zou het gaan regenen.

Nou, ’s nachts barstte de bui los en met kleine tussenpozen blijft het maar regenen. Besloten om toch nog maar een dag hier aan de stroom te blijven staan. Als het weer niet verandert wordt het een dagje binnen zitten.

En dat werd het, wat een shitdag. Ondanks alle regen bleef de camping goed begaanbaar, behalve bij ons voor de deur, daar ontstond in de loop van de dag een klein meertje. Toen de van Zeijstjes ’s middags een borreltje kwamen drinken, moesten ze het laatste stuk zwemmen, hihi. Vanmorgen vertrokken naar Olhão, zo’n 10 km terug. We hadden in het spionageboek een cp uitgezocht aan de haven, maar deze bleek niet meer te bestaan. We staan nu op een kleine cp, “Canto do Sol”, bij een particulier. Vanmiddag met de fiets naar het centrum, op zoek naar de VVV om een fietskaart te halen. Dat fietsen hier blijft een hachelijke onderneming met al die rotondes; je vergeet hier echt niet je hand uit te steken. Bij onze tocht naar het centrum waren we zo vaak afgeslagen, dat ik bang was dat we de cp nooit meer terug zouden vinden. De VVV was nog niet open (ze kijken hier niet op een kwartiertje), dus noodgedwongen plaatsgenomen op het terras en er alvast een paar genomen op mijn verjaardag. Bij de VVV was ik uiteindelijk snel klaar. Fietsen door Ria Formosa is niet mogelijk vanuit Olhão, daarvoor moet je in Fuseta zijn, waar we dus net vandaan komen. Hierna nog even naar de haven gefietst, waar het er wel heel gezellig uitziet, met allemaal winkeltjes en terrasjes. Ap en Ria zijn doorgereden naar Manta Rota vlakbij de Spaanse grens, waar wij hierna ook naar toe wilden. Het blijkt echter een giga-camperplek te zijn die hartstikke vol staat, dus zij gaan morgen verder. Moeten we nog maar even over nadenken dus.

Ik had nog wel een kaart van Olhão en omgeving meegenomen bij de VVV en daar stond Ria Formosa ook op, een stukje groen aan de kust. Besloten om die richting uit te fietsen en dan zien we daar wel verder. Al snel zagen we onderweg aanwijzingen en niet lang daarna een poort met Ria Formosa erop. Er was een kantoortje en er stond een ranger buiten die ons binnenvroeg en een kaart van het park te voorschijn haalde. Entree was € 2,70 p.p., maar we mochten gewoon door het park fietsen (snap niets van die troela bij de VVV). Een mooi stukje natuur, maar geen kameleons of flamingos gezien; misschien de verkeerde tijd van het jaar? Daarna nog even naar de haven, waar ze net de markt aan het afbreken waren. Dat is inmiddels ook de story of our life, altijd te laat voor de markt. Even een sangria gedronken op een terrasje en daarna nog wat boodschappen gedaan bij de supermarkt. De cp staat inmiddels vol (9 campers), voornamelijk Fransen, wat het “wij zijn er bijna”-gevoel wel verhoogd, want er wordt wat af ge-jeu-de-bouled. We hebben hier een mooie plaats met voldoende ruimte om buiten te zitten en de hele dag zon, wat niet voor alle plekken geldt. Het nadeel is dat de put voor het afvalwater en het toilet vlak achter onze camper is; de put is netjes afgewerkt en we hebben geen stankoverlast. Het probleem is dat die bejaarden allemaal zo belachelijk vroeg opstaan en ze dan schijnbaar meteen alles, wat ze ’s nachts geproduceerd hebben, kwijt willen, en dat kunnen wij helaas heel goed horen.

Zondag hebben we mooi kalm aan gedaan. Tussen de middag in de haven van een heerlijke lunch genoten met een nog heerlijker flesje wijn, “Mundus”, voor de geweldige prijs van € 10,--. Op de terugweg nog even over de N125 gecrosst, om bij de Lidl te komen. We waren bijna door de koffiepads heen, maar die hadden ze niet, wel 12 pakken wijn, verdeeld over de fietstassen, meegenomen haha. We hebben nog even gekeken of ze hier die lekkere “Mundus” hadden, maar helaas. Morgen gaan we verder en we hebben net besloten om naar Spanje te verhuizen.

Wij waren niet de enigen die ’s morgens vertrokken, de hele cp liep leeg. Om 07.00 uur was de eerste al weer aan het lozen in het putje achter ons. Wij doen altijd kalm aan, eerst nog ff koffie drinken, afwassen, fietsen en tuinmeubels in de camper enz. Op een gegeven moment was iedereen weg en stonden wij daar nog alleen. Ik had al afgerekend bij een Frans echtpaar die daar ook met een camper staan en die de honneurs waarnemen voor de eigenaar. De cp is afgesloten met een hek, die alleen open kan met een afstandsbediening. Het Franse echtpaar zou dat hek voor ons opendoen, maar op een gegeven moment kwamen ze in hun luxe auto aanrijden. Zij wilden weg en dachten dat wij klaar waren, maar wij wilden nog water lozen en water innemen. Nou ja, daar wilden ze dan nog wel even op wachten, maar dat is dus niks voor Jan hè, die schiet meteen in de stress. In een aantal landen zijn er op oude spoorweg-trajecten fietsroutes gerealiseerd, zo ook in Spanje. Hier heten ze Via Verdes. Van Nederlanders die we eerder waren tegengekomen, hadden we zo’n route gekregen. Deze route loopt van Puerto Serrano naar Olvera, in de buurt van Ronda in Andalusië. Dit ligt wel aardig op onze route, dus besloten naar een cp te rijden in Puerto Serrano. Een rit van zo’n 260 km., maar in Spanje hebben we tot 20 km. achter Sevilla allemaal snelweg, dus dat schiet lekker op. Wel een verademing trouwens na die N125 in Portugal; met de fiets is het niks, maar met de camper ook niet. Blij dat die ouwe nog heel is en onze glazen en kopjes, wat een gerammel zeg!! De cp is een parkeerplaats, direkt aan het begin van de fietsroute “Via Verde de la Sierra”, totaal zo’n 36 km. lang. Toen we aankwamen en de koelkast op gas wilden zetten, deed deze het niet; nou dat weer. Jan had van de week de stofzuiger op 12 volt gebruikt en sindsdien hadden we geen licht meer in de wc en ook het koelkast-lampje deed het niet meer. Nou ben ik inmiddels een expert op het gebied van zekeringen, dus ik duik in die kist en denk “Kreis 1” dat is em, hihi. En ja hoor, alles werkt weer gelukkig, want anders hadden we door moeten rijden naar een plek met elektrisch.

Vandaag ongeveer de helft van de route gefietst en wat hebben ze dat leuk gedaan. Op dit trajekt zijn 30 tunnels, varieërend in lengte van 40 tot 900 m. De langere tunnels zijn verlicht (gaat automatisch branden als je er inrijdt), de kortere zijn onverlicht en ontzettend donker kan ik je vertellen. Het fietspad is niet geasfalteerd, maar prima om op te rijden. Er zijn een paar oude stationnetjes op de route, die nu dienst doen als hotel en/of horeca-gelegenheid. Alles ziet er prima onderhouden uit, on-Spaans zeg maar. We lazen ergens dat de reden waarom ze deze fietspaden op die oude spoorweg-banen hebben aangelegd is, omdat zo’n traject redelijk vlak is. Nou, we waren een paar honderd meter onderweg en toen kregen we al een aantal klimmetjes voor de kiezen, en vervolgens een hele lange afdaling met een dalingspercentage van 10%. Op de terugweg moesten we natuurlijk ook weer naar boven. In de laagste versnelling en met de hoogste ondersteuning was het nog behoorlijk aanpoten, bovendien begonnen beide accu’s te knipperen. Maar we hebben het weer gered en tegen 14.00 uur waren we terug bij de camper. De boel ingepakt en op weg naar Olvera, het andere eind/beginpunt van de fietsroute. Hier zou een camperplek met stroom zijn. Een tochtje van zo’n 40 km. dus prima te doen, totdat we midden in het centrum van Olvera, op een rotonde de verkeerde afslag pakten. Dan probeert die navi je weer op het rechte spoor te krijgen, maar wij kunnen écht niet overal doorheen. Op een gegeven moment rijden we een straat in, die zo stijl naar beneden liep, dat het even duurde voordat ik de bodem zag, of ik boven in een achtbaan zat. Jan wilde dus gewoon naar beneden, maar je kon absoluut niet zien hoe het dan verder ging, dus ik zeg nee, echt niet. Ik eruit en Jan achterwaarts weer de weg opgeloodst, wat nog niet meeviel, want er was niet al te veel ruimte en er wilde er natuurlijk één precies dat straatje in met z’n auto. Uiteindelijk zijn we dat centrum weer uitgekomen en mijn idee was om maar ergens anders heen te gaan, de schrik zat er behoorlijk in. Maar Jan wilde nog een poging wagen. Nu de goede afslag genomen, een stukje door het centrum en de weg het stadje uit bleek vervolgens ook weer zo’n achtbaan-geval, maar nu wisten we dat we op de goede weg naar de cp waren. Die weg moeten we dus morgen ook weer naar boven, brrr…..Bij de cp aangekomen bleek deze afgesloten. Er waren wel gewoon parkeerplaatsen, waar ook al een aantal campers stonden, maar wij hadden stroom nodig om de accu’s op te laden. Jan kwam in gesprek met een Nederlander en die stelde voor om het stopcontact in de wc, zo’n 300 meter verderop, te gebruiken. Dus Jan onze accu’s daar aangesloten, maar ik vond het niet zo’n prettig idee, dus stelde ik voor om de camper gedurende de oplaadtijd daar ook maar ergens neer te zetten. Toen we daar een uur stonden kwam er iemand vragen of dat onze accu’s waren en of we ze weg wilden halen, want ze gingen de wc afsluiten. Was ik ff blij dat we daar waren gaan staan, alleen dat fietsen morgen wordt een probleem!! Ook op deze cp weer een oud stationnetje waarin een restaurantje is gevestigd en hotelaccomodatie in een aantal oude treinstellen.

De accu’s waren nog behoorlijk opgeladen in dat uurtje op de wc, dus besloten om toch te gaan fietsen, maar pas nadat we koffie hebben gedronken op ons terras voor de camper. Wat een superplek om met je campertje te staan. We rijden en fietsen nu 2 dagen door het landschap van Andalusië en we vinden het geweldig. Omdat de heenweg iets afliep had Jan besloten geen ondersteuning te gebruiken om zo accu voor mij te sparen voor op de terugweg, lief hè!! (Hij zal ook wel gedacht hebben, voordat ze bij 15 km begint te zeiken dat ze terug wil, haha.) De eerste 7 km was de weg zo’n beetje geasfalteerd en vervolgens kwamen er een aantal stukken waar zoveel grind lag dat er enig slipgevaar ontstond. Al fietsend op dit pad kan ik me goed voorstellen hoe die treintjes vroeger al puffend en stoom uitspuwend uit die tunneltjes kwamen en door dat geweldige landschap tuften. We wilden weer gaan lunchen bij datzelfde tussenstationnetje op ongeveer 20 km, maar toen we daar kwamen was deze gesloten. Fuckeduck, gisteren hadden we voor alle zekerheid nog broodjes meegenomen, maar vandaag natuurlijk niet. Dus met gezwinde spoed terug. Nou ja……., de afdaling op de heenweg was toch iets heftiger geweest als we gedacht hadden, waarschijnlijk omdat we toen wind tegen hadden, want op de terugweg liepen de accu’s snel leeg. Jan heeft zich dus het apezuur getrapt bergop, zielig hè!! Eenmaal terug, lekker geluncht bij het stationnetje bij de cp. Toen we terugkwamen op onze plek zagen we tot onze grote verwondering dat er 4 campers op de oorspronkelijke camperplek stonden. Die hadden dus gewoon de ketting weggehaald, maar wat ons nog meer verbaasde was, dat ze gewoon aan de stroom stonden. Wij gauw gekeken of er nog een aansluiting over was en ook snel de stekker erin. Dat had Jan vandaag een hoop zweet gescheeld als we daar gisteren even naar hadden gekeken. We blijven hier nog maar een nachtje.

Afgelopen weekend zagen we op internet al dat er een kleine weer-dip aan zat te komen. Sinds dinsdag is het ook al behoorlijk wat frisser (we zitten nu natuurlijk wel wat hoger), maar het was nog steeds droog en redelijk zonnig. Gisteravond heeft het echter behoorlijk geregend en vanmorgen was het bewolkt, maar goed, we hadden al besloten vandaag te vertrekken. De provincie Murcia heeft van de Spaanse costa’s het beste klimaat, dus die richting wilden we uit. Een reisdag dus vandaag met zo’n 400 km. te gaan. Eerst maar eens die bult op naar Olvera. Nou, in zn één zijn we naar boven gekropen, was blij toen we dat stadje uit waren. Die reisdag was absoluut niet vervelend, wat een landschap, wow!! Zelfs de 300 km. snelweg die we vandaag hebben gereden verveelden ons niet. Het ene moment tuften we door een alpen-landschap, vervolgens waanden we ons midden in de Grand Canyon en romdom Granada vormden de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada ons panorama, dus ook nog een beetje een wintersportgevoel. Dit werd nog eens bevestigd toen we in die buurt een lunchstop maakten en de meter een buitentemperatuur van 9 graden aangaf. Toen ik naar buiten wilde gaan werd ik bijna met deur en al gelanceerd, wat een wind!! Ook moesten we behoorlijk wat bergen over, o.a. eentje van 1400 m. en die was behoorlijk steil. Jan heeft de waarschuwingslichten maar aangedaan, want we kwamen niet boven de 50 km. per uur. We hadden Vera als eindbestemming ingegeven, maar daar aangekomen hebben we besloten door te rijden naar Playa la Carolina, in de buurt van Aquilas. We hebben hier vorig jaar ook een paar dagen gestaan. Gisteravond kwamen we er in één keer achter dat we de hele week waarschijnlijk al een verkeerde tijd aanhouden. In Spanje is het een uur later. We hebben verschillende klokken en die geven allemaal een andere tijd, dus nogal verwarrend. We laten het nu maar zo, want volgens ons wordt hier in het weekend, net als in Nederland, de tijd verzet, dus dan zouden we weer moeten omschakelen.