En terug naar Bangkok, waar het allemaal begon

Ik moet natuurlijk nog een eind breien aan ons Thailand-verslag, maar we gingen naar het Zuiden om te relaxen en dat hebben we gedaan, dus veel valt er niet te vertellen. Omdat we wat langer op Koh Samui bleven, hadden we hier gekozen voor een iets luxer hotel en het was prima. Een aantal appartementjes en huisjes in een grote tuin met palmen, rondom een groot zwembad met ligstoelen en parasols en via een bruggetje liepen we zo naar het strand. Op het strand was een beach-bar en stonden ook allemaal ligbedden en parasols. Het restaurant, waar we 's morgens gingen ontbijten, lag direkt aan zee en we zaten dichtbij het centrum van Chaweng-beach. Na een paar dagen was het weer eens tijd om wat geld te pinnen, dus wij weer naar zo'n ATM-apparaat. Deze bleek wel erg enthousiast, want hij spuwde ons geld met zoveel geweld uit, dat wij op de knieën over de straat lagen te kruipen om alle biljetten bij elkaar te rapen.

Na een dikke week was het tijd om naar onze laatste bestemming te verkassen, Aonang Beach in de provincie Krabi, op het vasteland. Zo.........., dat was even een tocht, dat had ik niet helemaal goed ingeschat; eerst 45 minuten met de taxi, toen 2 uur met de boot, 1,5 uur met de bus en tenslotte nog eens 2,5 uur met een taxi. Bovendien bleek het een beetje een miskleun om voor onze laatste 10 dagen voor deze lokatie te kiezen. Het Aonang Beach Home Hotel ligt aan zee; alles wat we nodig hebben is er, maar de kamers kunnen wel een klein opknapbeurtje gebruiken. Wat ons echter het meest tegenvalt is het strand, bij vloed blijft er maar een paar meter van over en er is totaal geen beschutting. Het is hier echter zo warm dat je echt niet een hele dag in de zon kunt zitten, dus dit strand is geen optie. Het restaurant van het hotel is prima en heeft een prachtig uitzicht op zee. We hebben hier tijdens happy hour al verscheidene keren van een mooie zonsondergang kunnen genieten. Joke en Ton waren hier al een paar dagen eerder dan wij en hadden inmiddels een mooi strandje gevonden net buiten Aonang. Dat strand is onderdeel van een nationaal park (net als de vele eilanden hier in de buurt) en ligt er schitterend, daar zijn we dan ook verschillende keren geweest met de tuktuk. Het was wel iedere keer spannend waar het water was, want dat verschilde nogal; van een paar meter lopen tot een paar honderd meter. Bovendien was een duik in zee niet echt verfrissend, ergo, zo warm heb ik het water nog nooit meegemaakt. Als je gezwommen had en je stond op, voelde het op je bovenlichaam gewoon als een verkoeling, terwijl weeronline toch een gevoelstemperatuur aangeeft van boven de 40 graden; hoe warm is dat zeewater dan in godsnaam!!

Na een paar dagen hebben we met z'n vieren een longtail-boot gehuurd, die ons naar verschillende strandjes en mooie snorkellokaties zou brengen. We konden zelf een beetje aangeven hoe lang we ergens wilden blijven en na de lunch hadden we aangegeven dat we naar "Chicken-Island" wilden. We waren daar de enige boot op dat moment en Jan, Joke en ik wilden meteen gaan snorkelen. Ik was met veel moeite met m'n zwemvliezen achteruit lopend een eind de zee ingegaan, toen ik door een behoorlijke golf ondersteboven gekegeld werd. Ik was net m'n bikini weer aan het aantrekken (want die was ik helemaal kwijt) toen onze schipper begon te schreeuwen "monkeys, monkeys". Ik dacht eerst nog, ja nou en, maar toen zag ik Jan hard naar het strand lopen. Bleken er inderdaad 2 apen vlakbij Ton te zitten (die daar lag te slapen) en één van die twee had een zak pinda's uit Ton z'n rugzak gehaald en die zat ie naast Ton z'n hoofd op te eten. Jan besloot eerst een foto te maken; vervolgens was ie bezig om al onze losse spullen in de rugzak te stoppen toe ie zag dat die aap z'n hand weer in de rugzak stak en er een rol koekjes uithaalde. Inmiddels waren Joke en ik toch ook maar teruggegaan en vonden we het wel tijd worden om Ton wakker te maken, haha. Die beesten lieten zich ook niet echt wegjagen, dus met onze rust was het hier wel gedaan, daarom maar besloten terug te varen.

We zitten hier wel pal in het centrum, wat dan 's avonds wel weer een voordeel is. Ton en Joke zitten een eindje landinwaarts en moeten steeds met een tuktuk deze kant op komen om te eten. Het centrum is een aaneenschakeling van eettentjes, barretjes en marktjes, dus genoeg te beleven.

Inmiddels is het weer tijd om terug naar Bangkok te gaan. Wij zouden dit per bus en nachttrein doen en moesten alleen nog een transfer regelen naar het busstation. Volgens ons hadden we een goedkope taxi geregeld voor 400 bath (de rest vroeg allemaal 500) en 's morgens om 11.00 uur stond hij netjes voor ons hotel. We werden na een klein half uur afgezet bij het busstation en voor de eerste keer waren alle eindbestemmingen duidelijk aangegeven. We hadden nog een uur voordat de bus vertrok, dus alle tijd om rond te kijken en hoe langer ik dat deed, hoe meer ik begon te twijfelen. Met zo'n bus hadden we nog niet eerder gereisd en er werden ook kaartjes verkocht voor minibusjes. Bovendien zag ik nergens de naam van de maatschappij waar onze kaartjes geboekt waren. Op een gegeven moment toch maar eens even vragen bij de info-balie en ja hoor, we zaten bij het verkeerde busstation. Wie verwacht nu dat er meer dan één busstation is!! De man bij de info-balie was denk ik tevens taxichauffeur en wilde ons wel wegbrengen voor 300 bath (waren we nog duur uit) en na nog eens 10 minuten rijden kwamen we bij een plek, die ik nooit als busstations zou hebben herkend. We waren één van de weinigen, maar na enige tijd liep het er vol met backpackers en zag ik iedereen weer met alle kleuren stickers rond lopen; behalve met de groene, die wij hadden. De geschreeuwde aanwijzingen waren weer volledig onduidelijk, maar uiteindelijk kwamen we in een bus terecht (wel een uur later dan gepland). De bus was weer een dubbeldecker en iedereen moest bovenin, behalve wij. Dat was op zich geen straf, beneden stond een soort bankstel waar wel 12 mensen konden zitten en wij zater daar met z'n vieren. Na ongeveer 2 uur kwam er iemand naar ons toe die vertelde dat we uit moesten stappen en verder zouden gaan met een minibusje; dit gebeurde langs de snelweg. Het busje stond er al en alles klopte, dus waarschijnlijk was dit vanaf het begin de bedoeling geweest, maar niemand die genoeg Engels spreekt om het uit te leggen, dus maken ze er maar een verrassing van. Enfin, we waren ruim op tijd voor de trein.

Inmiddels zitten we weer in het Bangkok Centre Hotel, waar ons hele avontuur ook begon. Ik verwacht eigenlijk geen gekke dingen meer. Morgen vertrekt ons vliegtuig om 12.15 uur richting Amsterdam, waar we tegen 18.30 uur aan zullen komen.