Windhoek, Sossusvlei, Solitaire, Swakopmund

We zijn weer even in de bewoonde wereld, dus tijd voor een eerste verslagje van onze reis naar Namibië. 22 oktober zijn we 's avonds om 23.00 uur vertrokken vanaf Schiphol en, na een tussenstop in Luanda Angola, de volgende morgen om ongeveer 11.00 uur aangekomen in Windhoek. Hier werden we opgewacht door Lotte, onze Belgische reisbegeleidster. Samen met onze 14 medereizigers zijn we in ons vervoermiddel voor de komende 3 weken gestapt. "The big elephant", een soort megatruck, waar we meer dan genoeg zitruimte hebben en onze koffers allemaal onderin kunnen en waar zelfs achterin allemaal lockers zijn, waar ook nog het nodige in kan. Vervolgens op pad naar onze eerste lodge "The Roof of Africa" in Windhoek. Behalve dat het een leuke plek is om een nachtje te verblijven, brouwen ze hier ook nog eens hun eigen bier. Dat kwam goed uit, want toen we Ajax 's avonds onnodig zagen verliezen van Chelsea, werd de pijn enigszins verzacht door de grote pullen Roof of Africa-bier.

De volgende morgen om 08.00 uur alweer vertrokken voor een lange reisdag naar Sesriem. Onze chauffeur is een Zulu, genaamd Sia. Toen we Windhoek goed en wel verlaten hadden was het ook gebeurd met het asfalt en ging het verder over zandwegen. Voor Sia geen reden om gas terug te nemen en met "the big elephant" is dat ook geen probleem. Dit betekent overigens niet dat er niet af en toe wat los rammelt of naar beneden valt. Al snel nadat we boodschappen en water hadden ingeslagen, duvelde er een jerrycan met zo'n 25 liter water naar beneden en moest er gedweild worden. Rond het middaguur werd er op een mooi plekje een pauze ingelast, stoelen en tafels te voorschijn gehaald en een lunch klaargemaakt, top!! Om een uur of 17.00 uur kwamen we aan bij Tolou's Lodge in Sesriem. De tent wordt gerund door Bennie en deze weet er een gezellige boel van te maken; we zaten dan ook al snel met het grootste gedeelte van de groep op het terras met een lekker koud biertje. Bij onze huisjes kun je via een vrij steil laddertje naar een klein dakterras om van de zonsondergang te genieten. Na de nodige biertjes was die beklimming overigens nog wel even een dingetje, maar we zijn boven gekomen en hebben genoten. Op weg hier naar toe hadden we al het nodige wild gespot, o.a. wat springbokken en oryxen en drie maal raden wat er 's avonds op het menu stond...……. idd, springbok en oryx. Het smaakte trouwens prima!!

De volgende morgen al om 04.00 opgestaan, ff koffie gedronken, die Bennie voor ons had gezet en met onze ontbijtjes onder de arm de bus in. Om 04.30 vertrokken naar de Sossusvlei en de Dead Vlei, wat nog zo'n honderd kilometer rijden was. Het park gaat om 06.00 uur open en vlak voor die tijd waren we er. Nog even snel een sanitaire stop, vervolgens nog ongeveer een uur rijden het park in en hierna nog ongeveer een kwartiertje met een 4-wheel drive. Het ochtendlicht is geweldig op die duinen, wat één van de redenen was om zo vroeg te vertrekken. De andere reden was, dat de temperatuur nog aangenaam is om hier een poos rond te struinen, want om een uur of elf is het eigenlijk al te warm. Er zijn een aantal duinen die je kunt beklimmen, waarvan "the big daddy" de hoogste is, ongeveer 400 m, dus Jan was ik meteen kwijt, want als die een bult ziet moet ie er bovenop zien te komen, haha. Ik heb een iets simpeler heuveltje genomen, die uitkwam in de Dead Vlei, waar al die dode bomen staan, ook mooi!! Om een uur of 11.00 hebben we de 4-wheel teruggenomen naar onze eigen truck en toen iedereen weer aanwezig was, zijn we vertrokken naar ons lunch-adres en vervolgens terug naar Bennie, die ons met koele drankjes op stond te wachten.

De volgende dag vertrokken we gelukkig pas om 09.00 uur naar Solitaire. Na de nodige fotostops onderweg waren we daar rond de middag. Solitaire ligt in the middle of nowhere en er hangt wel een leuk verhaal aan. Vroeger was hier alleen een benzinepomp en was het ook de enige plek waar je kon tanken op de route van Sossusvlei naar Walvisbaai. Ook Ton van der Lee, een nederlandse filmregisseur, kwam hier jaren geleden om diezelfde reden. Hij had echter pech, want de pomphouder had geen geld om benzine in te kopen, dus van der Lee heeft hier een week noodgedwongen gekampeerd. Tijdens die week kwam hij erachter dat hij het wel een hele leuke plek vond en hij zag er ook wel brood in. Hij bedacht dat als mensen hier kwamen om te tanken, ze misschien ook wel een hapje wilden eten en misschien zelfs wel wilden blijven overnachten, dus besloot hij om hier een restaurant en overnachtingsplek te beginnen. Het restaurant heet inmiddels ook het van der Lee restaurant en Ton van der Lee heeft een boek geschreven over deze plek "Solitaire".

Inmiddels staat er een mooie lodge, met allemaal kamers rondom het zwembad, waar we ons 's middags prima vermaakt hebben. Lotte, blijkt een leuke enthousiaste reisbegeleidster te zijn, die haar briefings en reisverhalen met veel wilde armgebaren kracht bij zet; het is dan ook zaak om tijdens deze gelegenheden een beetje afstand te bewaren. Tijdens het diner in Solitaire zat Jan echter naast haar en die kreeg prompt een behoorlijke oplawaai, hij kon nog net zijn bril opvangen voordat deze in de springbok-goulash terecht kwam.

's Morgens vertrokken we al om 07.00 uur (ja, het is geen bejaardenreisje hoor), omdat we een extra excursie met de bushman ingelast hadden. Dit was het vroege opstaan echter meer dan waard. Hij nam ons met een open truck mee de woestijn in en wist prachtig te vertellen over het leven c.q overleven in de woestijn en over de dieren die er leven. Ik vermoed dat zijn eerste taal de click-taal was, want er klonk behoorlijk wat geklik door in z'n verhalen. Tegen 14.00 uur kwamen we aan bij het "Deutsche Haus" in Swakopmund en na een snelle lunch hebben we een bezoek gebracht aan de township hier. Daar belanden we weer even met beide benen terug op aarde. We hebben hier o.a. een projekt bezocht waar vrouwen allerlei kunstzinnige dingen maakten, zoals sieraden, tassen, onderzetters enz. en vervolgens nog naar een weeshuis, waar 24 kinderen, van met HIV-besmette en overleden ouders, woonden. Hierna kregen we in één van de woonhuizen een traditionele maaltijd voorgeschoteld en werd er opgetreden door een a cappella groepje.

Vanmorgen hebben we eerst even ons wasje afgegeven, want we blijven hier 2 nachten en vervolgens met een deel van de groep naar de haven van Walvisbaai; vandaag staat er een bootexcursie op het programma. Nou, dat werd een hele show. Eenmaal op zee kwam er al snel een pelikaan achter op de boot zitten en vervolgens zat ie tussen ons in (natuurlijk kreeg ie de nodige vis aangeboden). Toen hij de hele boel ondergescheten had werd ie met zachte dwang van boord gejaagd. Zijn plaats werd al snel ingenomen door een zeehond en toen iedereen zijn plaatjes geschoten had, verdween ook deze weer in zee. Toen ik net weer op de plek zat waar die zeehond net had gezeten, kwam ie echter weer via de achtersteven terug aan boord. Ik heb hem nog even aangekeken zo van "ja, nu zit ik hier", maar de manier waarop ie terugkeek deed me toch maar besluiten snel plaats te maken; hij zag er vreselijk groot en dik en nat uit, dat had ik nooit gewonnen.

Toen er champagne en schalen met allerlei hapjes, o.a. oesters, te voorschijn kwamen werd het helemaal een gevecht en werden we zo ongeveer aangevallen door meeuwen en kwam ook de pelikaan weer terug. De wind was inmiddels behoorlijk toegenomen en ik ben 3 keer ergens anders gaan zitten, maar heb even zo veel keren een behoorlijke lading water over me heen gekregen. Terug aan wal kon ik mn kleren ongeveer uitwringen en had ik het behoorlijk koud. Het is hier in Swakopmund sowieso een stuk frisser als de dagen ervoor.

Terug in het hotel lag onze schone was keurig opgevouwen voor ons klaar, samen met nog wat onbekende kledingstukken overigens, dus daar moeten we nog even achteraan.

Tot zover even ons eerste verslag, ik weet niet wanneer de volgende komt, want we hebben niet altijd verbinding en de wifi, als die er al is, is niet altijd optimaal.