Noar huus

Onze laatste dag samen met de fam. van Zeijst. We hebben er een rustig dagje van gemaakt, een paar wasjes gedraaid, de keet een beetje geveegd en gedweild en een strandwandeling met Capri gemaakt. ’s Avonds samen een hapje wezen eten, maar het viel nog niet mee om een restaurant te vinden. Er zijn er hier al niet veel, maar die paar die er wel zijn, gingen pas om 20.00 uur weer open en wij waren er tegen 18.30 uur. Uiteindelijk hebben we er eentje gevonden die de deuren niet sloot tussen 16.30 en 20.00 uur. Het leek of we in een aflevering van Fawlty Towers terecht waren gekomen en bediend werden door Manuel himself. Eerst dacht ik dat de ober zelf te diep in het glaasje had gekeken, maar achteraf denk ik dat ie toch echt een paar van die grijze hersencellen miste, hij snapte er helemaal niks van. Maar goed, we hebben allemaal wat te eten en drinken gekregen en het was niet slecht. Na afloop nog even een afzakkertje bij Ap en Ria gedronken (pernod met sinas light, lekker!!) en vervolgens afscheid van hen genomen, want die twee gaan ons ’s morgens te vroeg op pad om dat morgenvroeg te doen.

Ik geloof dat ik vanmorgen om 08.15 de motor hiernaast al hoorde starten, waarna ik me nog een keer heb omgedraaid. Wij zijn zoals gebruikelijk pas na de koffie vertrokken. Inmiddels waren er al behoorlijk wat Spanjaarden gearriveerd, waarvan sommige met kinderen. We vermoeden dat dit toch al vanwege Pasen is. We gaan naar Benicassim en omdat we daar willen fietsen, wilden we een plek met stroom. De keus is gevallen op Camping Tauro, omdat in de omschrijving stond dat je van hieruit zo een Via Verde kunt fietsen. We waren benieuwd hoe het hier met de drukte zou zijn. Nou, er was precies één plaats waar we konden staan. Het is nu natuurlijk wel zondag, dus we zijn benieuwd hoe het morgen is; wordt het rustiger of blijft iedereen hier 2 weken. Vanmiddag nog een eind langs het strand gelopen en een sangria gedronken aan de boulevard. Ben nog wel even boos moeten worden op de ober, want deze gaf wisselgeld terug van een tientje terwijl we met vijftig betaald hadden, maar is allemaal weer goed gekomen.

Vanmorgen gingen er tegenover ons 3 campers weg, dus nu lijkt het een stuk ruimer. Na de koffie en na even de supermarkt bezocht te hebben om brood te halen, zijn we op pad gegaan om de Via Verde del Mar te fietsen. Een korte route van zo’n 6 km. over het oude spoortraject dat liep van Benicassim naar Oropesa del Mar. Vlakbij de camping konden we zo een fietspad op, die na ongeveer 5 km. overging op de Via Verde. Een totaal andere route als de 2 vorige die we gefietst hebben. Dit pad loopt helemaal langs de kust en we hadden dan ook de hele weg een mooi uitzicht over zee. Een ander groot verschil was dat we bij de vorige routes nauwelijks andere mensen gezien hebben en dat het hier giga druk was. Nog niet eens zo veel fietsers, maar heel veel wandelaars. Op de terugweg nog even het één en ander ingeslagen bij de Lidl en terug bij de camping met een lekker biertje op ons terras gezeten.

Vandaag zijn we zo’n 100 km. noordwaarts gereden en zijn we aanbeland in het natuurgebied “Parc Natural del Delta de l’Ebre”. Vorig jaar hebben we hier ook een nacht gestaan op advies van 2 dames die we onderweg waren tegengekomen, maar dan alleen voor een overnachting. Een prima plek, alleen de weg hiernaartoe is wat minder. Deze is zo’n 6 km. lang en voor het grootste deel net breed genoeg voor één camper, met aan beide kanten een soort afwateringskanaal, dat nogal diep ligt. Slechts hier en daar zijn wat uitwijkmogelijkheden, dus met klotsende oksels en de nodige schietgebedjes dat er maar geen tegenligger aankomt dat stuk afgelegd. De camperplek is een grote parkeerplaats, zo’n 1,5 voetbalveld groot en toen we hier vorig jaar waren, stonden we hier met 4 of 5 campers. Dat was nu even anders; toen we aankwamen stonden er al heel wat campers, en wij zijn doorgereden naar het einde, zeg maar bij de goal van de tegenpartij en daar was het nog lekker rustig. Tegen de avond liep het nog verder vol; die Spanjaarden hebben dus echt vakantie met Pasen. Behalve een camperplek is hier een restaurant en een recreatiegebied. Je kunt hier fietsen huren en met paard en wagen rondrijden, dus dat trekt veel volk. Overdag waren er ook een paar bussen met kinderen, misschien een schoolreisje? Er was een mannetje bezig om de lijnen van de parkeervakken opnieuw te kalken en wij zaten natuurlijk precies op zo’n lijn, dus even voor hem aan de kant. Hij was helemaal blij, een heleboel gracias, muchas gracias, maar bij ons zit nu alles onder de kalk-stippels, inclusief ikzelf.

Vandaag hebben we een leuke fietstocht gemaakt door de Ebro-delta, een mooi natuurgebied met heel veel vogels, over een mooi fietspad. Tegen 12.30 uur kwamen we bij een dorpje El Poblãnou del Delta (je hebt een gedetailleerde kaart van Spanje nodig om die te vinden). Tot onze verbazing waren hier heel veel “gezellige” terrasjes, waar we op één van deze, heerlijk hebben geluncht. We hebben onderweg natuurlijk al de nodige terrasjes gezien, maar gezellig……nee, daar kunnen die Spanjaarden en zeker de Portugezen nog wel een beetje hulp bij gebruiken. Of ben ik nu zo bevooroordeeld? Ja, ik zit liever op een blauwgeschilderde-jaren-vijftig-keukenstoel, waarvan de afdruk van de biezen zitting uren later nog zichtbaar is op je kont en bovenbenen, dan op een rode-plastic-coca-cola-stoel; ook al zit deze laatste eigenlijk wel beter. En ik zit liever in de schaduw van een eeuwenoude boom of een afdakje van druivenranken of bougainville, dan onder een parasol van Warsteiner. En als dat allemaal niet voorhanden is, dan volstaat het uitzicht over een azuurblauwe zee met een eindeloze horizon of desnoods met de groene kust van Turkije aan de horizon, maar zeker zonder de torenflats van één of andere …….del Mar of Playa …..!! Maar wat zeur ik nou, we rijden al 2 maanden door geweldige landschappen, hebben op mooie (en ook minder mooie) plekken gestaan. We hebben prachtige fiets- en wandeltochten gemaakt en dat alles bij een heerlijke temperatuur. Maar ook tijdens onze, af en toe enigszins benevelde, beschouwingen met Ap en Ria, waarbij hun reis naar Griekenland natuurlijk ook ter sprake kwam, kwamen dit soort beelden toch weer bovendrijven. Dus onze volgende reis wordt zeker Griekenland!! Vanavond nog even naar de vogelkijkhut geweest voor een mooie zonsondergang, super!! Inmiddels is de cp helemaal vol gelopen en hebben ze de buren op de hoek al helemaal vastgezet, dus voor ons tijd om morgen gauw te vertrekken.

Jeetje wat een gekrioel vanmorgen op die camperplek, wat een mensen. Het is gisteravond echt helemaal volgelopen. Overal zie je van die kleine busjes staan, waar dan hele Spaanse families uit komen rollen. Op het middenterrein is een groot stuk afgezet voor die grote bussen en daar is dus ook echt niemand gaan staan vannacht. Wij waren al gewaarschuwd dat we moesten zorgen dat we met de Pasen ergens stonden, omdat het dan heel druk zou worden. Vanmorgen sloeg de twijfel dan ook wel even toe of het nu wel verstandig was om nu nog te verkassen, maar om hier nu te blijven staan leek ons ook geen optie, dus na de koffie op pad. We hadden een camperplek uitgezocht bij een wijnboer in Avinyonet del Penedes, ongeveer ter hoogte van Barcelona, maar iets landinwaarts. Wat een drukte onderweg zeg, we hebben zelfs een paar keer in de file gestaan. We moesten nog wat boodschappen doen en ook bij de supermercado hingen ze er met armen en benen uit. Ik begon me ernstig zorgen te maken of we wel terecht konden op de camperplek. Met nog een km. of 20 te gaan verlieten we de kustweg en ging het landinwaarts en vanaf dat moment werd het op onze helft van de weg een stuk rustiger, maar het verkeer richting kust werd steeds erger. Met nog een km. te gaan van de doorgaande weg af en het laatste stuk reden we tussen de wijngaarden door zo de cp op, een oase van rust, super!! Een mooi plekje gezocht en op dat moment stond er slechts één andere camper. Het is een gratis plek, maar behalve stroom, is hier alles; je kunt er lozen, je toilet legen en water innemen. Tegen 17.30 kwam er een mannetje langs, die ons nummer noteerde, ons een foldertje kwam brengen en vertelde dat er om 18.00 uur happy hour was. Het was gratis, maar we moesten zelf maar weten wat we deden. Nou, wat denk je…… om 18.00 uur stonden wij paraat, samen met een Engels stel die inmiddels met hun Hymer naast ons staan en al sinds oktober onderweg zijn. Eerst kregen we een hele rondleiding en uitleg van het proces. Er worden hier 30.000 flessen Cava, een mousserende wijn, per jaar gebotteld. Redelijk kleinschalig, heel veel handwerk en verkoop vooral aan particulieren en via Internet, maar zeker niet aan supermarkten. Vervolgens kwamen we aan de bar terecht en begon de proeverij. We hebben vijf verschillende soorten geprobeerd en hij was niet kinderachtig met schenken; het werd nog wel even gezellig. We vonden allebei de Chardonnay het lekkerst, dus daar hebben we een flesje van meegenomen (€13,85), geen supermarktprijs, maar zoals gezegd, we staan hier gratis, haha.

Eigenlijk mag je op deze plek maar één nacht blijven, maar wij hadden eigenlijk nog geen zin om verder te gaan. Dus Jan is vanmorgen even gaan vragen of we hier nog een nachtje mochten staan en dat was geen probleem. De andere 2 campers die hier stonden zijn vanmorgen vertrokken en daar zijn er in de loop van de dag 4 voor in de plaats gekomen. We hebben er een rustig dagje van gemaakt. Vanmorgen een douche genomen in de camper en de boel een beetje schoongemaakt. Happy hour hebben we vandaag maar overgeslagen. Vanavond hebben we een romantisch tafeltje voor 2 gereserveerd in de vineyard.

Onze volgende bestemming is Vic. We kregen twee mogelijke routes op de tomtom en de kortste ging langs de kust. Van een Nederlander die hier gisteren arriveerde en van de kust kwam, hoorden we dat het een gekkenhuis is op de kustwegen, dus maar gekozen voor de wat langere route door het binnenland, zo’n 150 km. De eerste aanwijzing van de tomtom negeerden we omdat we dachten dat we het beter wisten. Vervolgens kwamen we op een witte weg, dit is een verbindingsweggetje tussen de dorpen, dus niet al te breed. Hierna kwamen we op een gele weg, deze is normaal iets beter dan de witte, maar als je op zeker wilt gaan neem je de rode weg. Die rode hadden we echter gemist omdat we niet naar de tomtom luisterden. De gele weg bleek echter prima en volgens ons vrij nieuw. Misschien moeten ze hem op de kaart nog een ander kleurtje geven. We bleken gekozen te hebben voor een schitterende route. Eerst nog een stuk door het wijngebied, vervolgens de heuvels in, met veel bomen en geweldige vergezichten. In het boek staat als omschrijving bij de cp “ruime plaats aan rand van middeleeuws dorp - bij sportterreinen - centrum 1,5 km.” Toen we aan kwamen rijden zagen we echter een vrij grote stad voor ons liggen, hmmm. Toch de wandelschoenen maar aan en op naar Vic. Het centrum is inderdaad schitterend, met prachtige gebouwen, smalle straatjes, leuke pleintjes en heel veel horeca. Zoals te doen gebruikelijk als wij een stad ingaan, zijn de winkels gesloten en is de markt net afgelopen. Wij zagen alleen nog wat er allemaal achter was gelaten en dat was niet mis, wat een zooitje, papier, dozen, plastic, kleerhangers, enz. Kortom alles wat ze niet meer nodig hadden werd daar gewoon neergegooid. Inmiddels was de gemeente al aanwezig met grote veegwagens, containers, een heleboel mannetjes met bezems en een wagen die alles nog even schoonspoot. De horeca wist schijnbaar precies de route van die spuitwagen, want zo gauw hij bij hun langs was geweest kwamen de tafels en stoelen tevoorschijn en ontstond er een terras. Binnen een uur was alles opgeruimd en schoon en konden wij zo aanschuiven voor een lekker wijntje. Afgelopen nacht heeft het iets geregend en vandaag was het ook minder zonnig dan de afgelopen tijd. Net precies hebben we een onweersbuitje gehad, maar nu is het weer droog.

We hadden gisteravond een cp uitgezocht op de grens van Frankrijk/Spanje/Andorra. ’s Avonds kwamen we er achter dat, omdat het niet echt zonnig was geweest, de accu niet helemaal opgeladen was en dat om ongeveer half elf de stroom op was. Vanmorgen was het ook weer bewolkt en behoorlijk fris (voor het eerst sinds lange tijd weer een lange broek en trui aangetrokken), dus toch maar een cp met elektrisch uitgezocht. Een rit van een dikke 100 km. waar we 2,5 uur over zouden doen volgens de navi. Van die 100 km. was het eerst gedeelte snelweg, dus ik was wel benieuwd wat voor weg de rest dan zou zijn, maar heb inmiddels wel wat vertrouwen gekregen in die tomtom. Bij Ripoll hield de snelweg op en werden we al snel ingehaald door een auto met ski’s op het dak, dus kreeg ik een flauw vermoeden. In La Molina, een ski-oord was ik even bang dat we in een processie terecht zouden komen, wat een drukte. Overal werden auto’s geparkeerd, ook op de doorgaande weg, zodat we er nog maar net door konden. Maar wow, wat een route, dwars door de Pyreneën over een weg die al slingerend en kronkelend omhoog ging, we kwamen door mooie bergdorpjes met snelstromende riviertjes en steeds zicht op de besneeuwde bergtoppen. De weg was prima, al dacht ik bij een aantal bochten wel: “ik hoop dat een evt. tegenligger op zn eigen weghelft blijft en niet de binnenbocht neemt”. Nu moet ik er bij zeggen dat wij wel de hele weg aan de bergzijde hebben gereden en daar was ik wel blij om. Op de hele route staat wel een vangrail, maar deze staat op sommige plekken zo op het uiterste randje, dat ik me afvraag of die wel wat tegen kan houden. Er was best behoorlijk wat verkeer, auto’s, campers, heel veel wielrenners en motorrijders. Ik kan me voorstellen dat het voor een motorrijder leuk is om deze route te rijden, maar jeetje, op de onmogelijkste plekken besluiten ze je in te halen. Dat gebeurde ons o.a. een paar keer vlak voor een bocht en een keer toen Jan net een wielrenner in wilde halen. Gelukkig zag Jan ze aankomen en kon ie op tijd remmen, anders waren er een paar over de vangrail gegaan. Toen we net op weg waren kwam de zon weer tevoorschijn en werd de lucht weer knalblauw. Jan had toch een beter gevoel bij de eerste cp die we uitgezocht hadden, dus onderweg deze weer als eindbestemming ingegeven. Dat betekende wel een uurtje erbij, dus even een mooi plekje gezocht voor onze lunch. Op een hoogte van 1900 meter reden we echt tussen de besneeuwde hellingen door. Tegen 15.00 uur waren we in l’Hospitalet-près-l’Andorre, een klein dorpje in de Pyreneën, en staan bij een klein stationnetje, met overal om ons heen bergen. We zijn inmiddels weer in Frankrijk en dit is weer zo’n perfecte cp van de gemeente met een sani-station, waar je met jetons ook water en stroom kunt verkrijgen. Het grote voordeel hier is, dat je de jetons als het ware kunt pinnen, en je dus niet eerst op zoek hoeft naar de bakker of de slager. Toen we aankwamen stond er één camper met een jong Frans stel. Met de Franse dame hadden we meteen een heel gesprek, ze sprak een beetje Engels en vond het duidelijk leuk om even te kletsen. Vervolgens hebben we ons op onze stoeltjes lekker in het zonnetje naast de camper geïnstalleerd met een biertje. Ik had al wel gezien dat de Fransen aan het barbecueën waren en toen we er een poosje zaten, gooide hij de barbecue leeg in een prullenbak. Het duurde maar even of er kwamen grote rookwolken uit die bak. Ik wilde ze net gaan waarschuwen, toen hij er al aan kwam lopen, de bak lostrok, zn gulp open maakte en zo in de bak pieste, haha. En dat gebeurde zo’n 10 meter voor ons. We vonden het allebei een hele prestatie, want die bak was niet zo hoog als onze kliko’s, maar ook niet heel veel lager. Berry had em er zeker een medaille voor gegeven.

Ik vermoed dat we toch nog op zo’n hoogte van 1400 meter zitten en vanmorgen was het buiten dan ook maar 7 graden, dus de verwarming maar even aangedaan. Het zonnetje is er al wel, maar nog lang niet op ons plekje. Gisteravond was om half elf de stroom weer op, dus vandaag gaan we echt voor een cp met elektrisch. We hebben iets uitgezocht in Le Fossat, zo’n 80 km. onder Toulouse en tegen 12.00 uur waren we hier al. Het is een klein slaperig dorpje met een mooie ruime camperplek met alle voorzieningen. De supermarkt was vanmorgen wel open geweest, maar waarschijnlijk om 12.00 uur dichtgegaan (het is 2e paasdag), dus weer te laat. Dan maar op zoek naar een restaurantje, want we hebben niet meer al te veel te eten in huis. In dit dorp zagen we maar één gelegenheid, dus besloten door te fietsen naar een dorpje Carla-Bayle, dat aan een meertje ligt. De eigenaar van de cp had al gezegd dat de weg behoorlijk opliep, maar wij dachten dat dat wel los zou lopen. Nou, niet dus, jeetje wat een klim en het bleef maar stijgen. In de laagste versnelling en met de hoogste ondersteuning kwam ik nog bijna niet naar boven en op een relatief kort stukje was ik al 3 streepje kwijt. Dus maar terug naar Le Fossat en daar bij het enige restaurant de lunch gebruikt. Terug bij de camper weer heerlijk in het zonnetje gezeten, het was bijna te warm. Wat een temperatuurverschillen op één dag.

Na vanmorgen eerst even boodschappen gedaan te hebben bij een Carrefour, waar we schrokken van de prijzen, besloten om toch nog maar een poging te wagen Carla-Bayle te bereiken. Op het kaartje van de omgeving, die hier op de cp liggen, hadden we nog een andere weg gevonden. Het eerst stuk ging inderdaad iets geleidelijker omhoog, tot een paar honderd meter voor het dorp. Hier werd het zo stijl dat ik met de fiets niet verder kwam, dus het laatste stuk moesten we lopen. Dat valt ook nog niet mee met zo’n zware fiets, dus Jan moest ook nog helpen duwen. Toen ik voorstelde om de fiets ergens neer te zetten, zegt Jan: “ik denk dat we aan het eind van het dorp weer naar beneden gaan”. Ik zeg: “gvd cultuurbarbaar, ik ben toch niet dat hele stuk omhoog geploeterd om vervolgens meteen weer af te dalen”. Afijn, onze fietsen geparkeerd en verder lopend door Carla-Bayle, een geweldig leuk authentiek dorpje. Overal hangen oude foto’s, van rond 1900, met bewoners in de straatjes, waarop je kunt zien dat alle gebouwen er nog net zo uitzien als in die tijd. Sommige zijn opnieuw bepleisterd of hebben nieuwe luiken, maar verder is er niets veranderd. Ze hebben allemaal wel mooie kleuren gekregen, want inmiddels wonen hier veel kunstenaars. Er zijn dan ook verschillende winkeltjes, galerieën en exposities. Ook stond er een herdenkings-monument voor de gesneuvelden uit de eerste wereldoorlog, ook weer met veel foto’s van de slachtoffers. We zouden eigenlijk doorfietsen naar één of andere grot, maar toen we daar boven liepen zagen we het meertje liggen en besloten we daar heen te gaan. Van bovenaf gezien leek het nog wel een eindje fietsen, maar we waren er in een mum van tijd, want het ging steil naar beneden. Een plaatsje uit de wind gezocht en onze meegebrachte broodjes opgegeten. Toen we daar zaten dacht ik fuckeduck, we zullen dat klere-eind toch niet weer omhoog moeten, want dit was nog erger dan de andere kant. Volgens Jan was er nog wel een andere weg en deze liep in eerste instantie inderdaad flauw omhoog. Maar ook hier werd het op een gegeven moment zo steil dat we moesten lopen; en dat alles alleen om een snee brood aan een meertje te eten. Toen we eenmaal weer boven waren en onze weg vervolgden door een werkelijk schitterend landschap, ging het eerst nog een beetje op en neer, waarna er een kilometers-lange afdaling volgde. Onderweg zijn we nog even naar een kapelletje met een heel oud kerkhofje gefietst. Toen we weer op de grote weg kwamen, wilde Jan nog een klein omweggetje maken terug naar Le Fossat, maar ik had het donkerbruine vermoeden dat dat wel weer eens zo’n berg-etappe kon worden, dus gewoon over de grote weg terug. Terug bij de camper nog een poosje van het zonnetje genoten, want we hebben het idee dat dit wel eens onze laatste mogelijkheid zou kunnen zijn.

We zijn aan onze terugreis begonnen. Woensdag hebben we ongeveer 550 km. gereden naar Theillay 80 km. onder Orleans, waar we een plaatsje gevonden hebben bij de gemeentewerf en het kerkhof. Donderdag zijn we op tijd op pad gegaan. We wilden niet over Parijs, wat de kortste route is, en zijn daarom richting Rouen gegaan; doorgereden tot een plaatsje bij Moeskroen in België. Hier hebben we bij de brandweer gestaan. Op zich verliep de reis soepel tot Lille; daar werd het behoorlijk druk en schoot het iets minder hard op. Vrijdag kwamen we weer in de file bij Antwerpen en zijn we maar over Eindhoven gereden i.p.v. Breda. En nu, na 2,5 maand en 7600 km. zijn we weer thuis.