On the road again vervolg

Het was nog wel even gezellig tijdens happy hour op de camping van Herman en Albertje, maar om 19.00 uur gauw terug naar de camper voor Studio Sport en de kraker Feyenoord-PSV. De volgende morgen nog even koffie gedronken met onze buren, die uit Dalfsen komen, de rekening betaald en op naar de kust. We volgen een hele mooie route door bergachtig gebied, maar 6 km. voor aankomst gaan we nog steeds naar boven. Ik was al bang dat ik de coördinaten verkeerd had ingesteld, want we zouden toch echt naar de kust. Pas toen de navi zei “u heeft uw bestemming bereikt” en we de laatste bocht doorgingen zagen we de zee voor ons liggen. Uiteindelijk een prachtig plekje in Carrapateira, direkt aan zee, een echte surfersplek. Dat betekent ook een hoog hippie-gehalte en héél véél héééle oude campers, dus wij vallen hier niet op. Helaas hebben de meesten ook één of twee honden bij zich die hier overal lopen te piesen en te poepen.

Vóór vertrek had ik een soort bucketlist gemaakt van dingen die je gezien of gedaan moet hebben in Portugal. Er loopt een wandelpad langs de kust van het uiterste zuiden helemaal tot Lissabon. Om een gedeelte van dit trajekt te lopen werd Carrapateira genoemd vanwege de vele uitzichtspunten en de parkeerplaats, waar we dus met de camper staan. De wandeling was zeer zeker de moeite waard. Helaas was het weer vandaag iets minder, veel bewolking, maar eenmaal terug bij de camper kwam het zonnetje er weer door en hebben we nog een poos buiten kunnen zitten.

Vervolgens wilden we naar Sagres, maar noch in het boek, noch op de app vond ik een cp. Vorig jaar in Spanje heb ik van andere Nederlanders een aantal A4’tjes gefotografeerd met gedoogplekken in Spanje en Portugal. Omdat ik me net deelnemer in een spionagefilm voelde toen ik dat spul stond te fotograferen, noemen we dit ons spionageboek. In dat boek stonden vijf plekken in Sagres, dus eentje uitgezocht. Daar aangekomen bleek dat we vrij steil naar beneden moesten, maar er stond ook een bord “verboden voor campers”, dus een andere cp gezocht. Uiteindelijk kwamen we uit aan de voet van het fort “Fortaleza de Sagres”, op het meest zuidwestelijke puntje van Europa. Na eerst wat gegeten te hebben op naar het fort. Hier zagen we ook de vissers die vanaf de hoge rotsen stonden te vissen. Ik werd er een beetje naar van toen ik zag hoe ze op het randje stonden te balanceren en eentje ook nog bijna zijn evenwicht verloor. Hierna verder gelopen naar de haven om de vissers binnen te zien komen. We hadden geen flauw idee hoe laat dit ongeveer zou zijn, maar we zagen een mooi terras, waar we de haven goed in de gaten konden houden. Een half litertje wijn besteld en wachten maar. Toen Jan afrekende bleek die wijn € 3,-- te kosten, dus nog maar zo’n half litertje besteld. Toen we de 2e ronde net op tafel hadden, hoorden we bij toeval dat je binnen in het restaurant zicht had op de hal waar de vis afgeleverd, gewogen en verkocht werd. De vissersboten legden aan de achterkant van het restaurant aan, dus die hadden we nooit aan zien komen. Het gaat hier om kleinschalige visserij en veel van de vis wordt direkt aan restaurants verkocht.

Toen we bij het fort liepen zag je de vuurtoren van Cabo de São Vicente. Het leek of je er zo langs de rotsen naar toe kon lopen en we verwachtten dat het wandelpad langs de kust hier ook wel zou lopen, dus dat zouden we de volgende dag gaan doen. Eenmaal op pad bleek het iets anders in elkaar te steken en liepen we al snel langs een grote weg. Op dit stuk kust liggen o.a. 2 grote militaire terreinen die helemaal afgezet zijn. Na een uur lopen zagen we in de verte een parkeerplaats en we hoopten dat daar een weg richting vuurtoren zou zijn. Maar het bleek een weggetje naar een surfstrand. We moesten nog steeds verder langs de grote weg en daar was ik eigenlijk wel klaar mee, dus terug maar weer. Inmiddels was de lucht strakblauw en was het lekker warm. Na een paar boodschappen gedaan te hebben bij de Spar, de stoeltjes naar buiten en de rest van de middag lekker in het zonnetje. We hebben al een paar keer kontakt gehad met Appie en Ria van Zeijst. Die zijn ook in Portugal, maar zouden eerst naar Lissabon. De camping daar viel echter behoorlijk tegen, dus zijn ze direkt weer vertrokken en bleken ze een dag na ons in Carrapateira te zijn aangekomen. We hebben nu afgesproken elkaar morgen in Portimao te ontmoeten.

’s Nachts begon het behoorlijk te regenen en te stormen, dus een onrustig nachtje. We waren er dan ook al vroeg uit en op pad. Toen we net van de Lidl vandaan kwamen, kregen we een sms van Ria dat de cp in Portimao gesloten was, dus nu afgesproken in Alvor. In het boek stond dat de cp een zanderige ondergrond had en bij regen een slecht terrein is. Dat bleek niet overdreven, wat een zooitje. Appie en Ria stonden er al en wij reden ons direkt vast toen we er naast wilden gaan staan. Uiteindelijk konden we toch weer verder en de camper zo neergezet dat we vanaf ons trapje zo op het trapje van van Zeijst konden stappen. Even koffie gedronken en na de lunch het gezellige dorpje in, waar we al snel achter een wijntje zaten. Helaas wel binnen, want er vallen nog steeds regelmatig buien. Bij ons in de camper nog eventjes doorgedronken, waardoor ik me het eind van de avond niet meer zo goed herinner. We waren het er wel over eens dat we hier niet langer bleven staan, temeer daar het nog steeds niet droog was.

De volgende morgen hoorden we om kwart voor acht de motor naast ons al aan slaan en even later een sms dat ze buiten de poort waren gaan staan omdat de hond uitgelaten moest worden. Vervolgens zouden ze doorrijden naar Albufeira. Wij hebben besloten eerst naar Silves te gaan. Pas op de 3de camperplek konden we terecht, wat een drukte overal. Volgens één van de gasten komt dit omdat de cp in Portimao, waar 150 camperplekken waren, gesloten is. De rest van de dag eigenlijk alleen maar bezig geweest om het katertje te verwerken.

De eigenaar van de camperplek is een Nederlander die al 40 jaar in Portugal woont. Hij is inmiddels 80 en toen we wilden vertrekken hebben we een hele poos met hem staan praten. Hij heeft eigenlijk meer een stalling van campers en caravans. Vooral Nederlanders stallen hun wagen daar, gaan dan met het vliegtuig naar Nederland en komen later per vliegtuig weer terug. De campingeigenaar zorgt dan voor het vervoer van en naar het vliegveld. Vanmorgen nog even overlegd, maar toch maar besloten om ook naar Albufeira te gaan. Ap en Ria gevraagd waar ze stonden en vervolgens die cp op de navi ingegeven. Dit ook omdat het overal boven verwachting druk is, en we toch nog even aan de stroom willen staan. Ook toen we aankwamen bij de cp Parque de Palmeira leek het hier vol, maar er bleek toch nog plek te zijn. Even gevraagd waar de van Zeijstjes stonden en toen op weg, ik lopend, en Jan achter mij aanrijdend. We hadden ze al snel gevonden, dus even een plekje gezocht en toen voor de koffie weer naar Ap en Ria. Na de lunch zijn we lopend naar Albufeira gegaan. Er is daar veel veranderd de laatste 20 jaar (haha). Ap en Ria zijn wat later met de tuktuk gekomen en we troffen elkaar bij toeval weer bij onze vroegere stamkroeg “Hollandia” (lijkt er niet meer op trouwens). Samen wat gedronken en later wat gegeten, maar het aanbod om bij hun nog ff een afzakkertje te nemen maar afgeslagen. We waren de vorige kater net te boven. Zij hebben hun hond bij zich en dat maakt het er allemaal niet makkelijker op. Restaurants, die geen honden binnen willen laten, bussen en taxis die geen honden mee willen nemen enz.

De volgende dag besteedt aan een aantal wasjes, de camper een beetje schoongemaakt en boodschappen gedaan bij de Lidl. Inmiddels is het weer steeds beter geworden, dus ’s middags lekker in het zonnetje gezeten.

Na zo’n dagje niets doen de fietsen gepakt en op naar Olhos de Agua, een badplaats zo’n 5 km ten oosten van Albufeira. De naam Olhos de Agua, “ogen van water” komt van de zoetwaterbronnen die hier op bepaalde plaatsen langs de kust opborrelen. Bij eb worden deze bronnen zichtbaar. Maar je raadt het al, het was vloed en ook het fietsen was, zoals we al wel dachten, niet echt heel prettig. Het was wel een mooi stukje kust, waar we nog even gewandeld hebben en lekker geluncht bij een terrasje aan het water. Vandaag was het zo warm dat we tijdens de lunch in de schaduw zijn gaan zitten.

Besloten om toch nog maar een fietspoging te doen, nu naar Herdade dos Salgados, westelijk van Albufeira. Een natuurgebied waar o.a. flamingos te zien zijn. Ook hier in Portugal (net als in Spanje) wordt er niets meer aangegeven op het moment dat je de grote weg verlaat, dus maar een beetje afgegaan op Jan z’n richtinggevoel. Verder moesten er behoorlijke hoogteverschillen overwonnen worden, ondanks dat we de kust zoveel mogelijk hebben gevolgd. Op een gegeven moment maar ergens een dorp ingereden omdat we het gevoel hadden dat we te ver van zee afkwamen. In dat dorp kregen we een afdaling voor de kiezen à la de Alpe d’Huez. Ik denk dat mn banden een mm gekrompen zijn van al het remmen. Uiteindelijk kwamen we bij een heel luxe resort uit met een golfbaan en toen wisten we pas dat we ongeveer goed zaten, haha. Onze fietsen geparkeerd en wandelend de “wetlands” in. Een heleboel vogels, maar geen flamingos. Als een stel echte bejaarden op een bankje onze meegebrachte broodjes en wijntje genuttigd en vervolgens langs het strand teruggelopen. Terug op de camperplek meteen een douche genomen en vervolgens een glaasje gedronken met de fam. van Zeijst. Zij hebben een auto gehuurd voor een paar dagen, want de hond mocht ook niet in de toeristenbus, noch in de boot.

Op vrijdag met Ap en Ria (en Capri) in hun huurauto een dagje sightseeing in de omgeving van Albufeira. ‘s Morgens eerst naar Ferraguda, een oud vissersdorp tussen Lagos en Portimao. Het dorpje ligt aan de zee en aan de monding van de rivier de Arade. Hier even rondgekeken en koffie gedronken op een gezellig terras, en een mooie camperplek ontdekt. Vervolgens naar Foie, het hoogste punt van de Algarve en hierna weer zo’n 8 km. naar beneden naar Monchique. Op het centrale plein even een kleinigheidje gegeten. Hierna wilden we nog naar Loulé, maar ze waren met de weg bezig, dus enig oponthoud. Al met al was het al bijna 16.00 uur, daarom besloten terug te gaan naar Albufeira. Wéér wat drinken en wéér wat eten, pfff, dat wordt wel ff afkicken (en afvallen) straks, maar al met al een heel gezellig dagje.